Counting down the days

Het is woensdag 10 december 2014, over twee weken gaan de kerstdagen van start en ik weet zeker dat jullie in Nederland het liedje ’’ Driving home for Christmas’’ niet meer kunnen horen. Hier is alles even net wat anders, het wordt warmer en warmer en ondanks dat wij aandacht geschonken hebben aan Sinterklaas en nu ook richting de Kerst activiteiten aan het organiseren zijn is het kerstgevoel bij mij niet aanwezig. Ik zit nog in de wolken van mijn tien daagse vakantie in Kaapstad. Mijn lieve vriend is even tien dagen mijn wereldje binnengestapt en wat hebben we het fijn gehad. Hij bracht de liefde die ik zo gemist had en bovendien heeft hij voor het troostvoer gezorgd wat een vrouw tijdens de eenzame dagen goed kan gebruiken. Mijn moeder is voor dit troostvoer ook verantwoordelijk, wat weet ze toch goed wat ik nodig heb. Geef mij een kilo zak pepernoten en een chocoladeletter en ik kan weer even die emotionele kilo’s verorberen.
Daarnaast zat zijn hele koffer vol met spullen voor de kinderen hier, echt fantastisch en mijn dank is dan ook groot! Hierdoor konden er schoentjes gezet en gevuld worden en konden de kinderen genieten van een Hollands Sinterklaas feest!!!

De vakantie is op z’n Afrikaans begonnen doordat wij sliepen in een traditioneel Afrikaans huis waar de vleesmuizen in de nacht gerust in je kamer fladderen. Ook hebben wij heerlijk koud gedoucht waardoor Patrick direct geïntroduceerd werd met de Afrikaanse realiteit. Geen zorgen, hij heeft zich er keurig doorheen geslagen. De volgende dag heeft hij kennis gemaakt met een aantal kinderen en heb ik hem rondgeleid in ons huis en rond het terrein van GGA, echt fijn dat hij nu een goed beeld heeft van waar ik woon, leef en werk. Het blijft toch lastig om een beeld te schetsen van wat ik zie en beleef. Voor hem was alles nieuw, de lange reis en alle nieuwe indrukken die snel ontstaan zodra je hier bent. Het is dan ook erg prettig dat hij dit kon delen met de vriend van een groepsgenoot. Het idee om met z’n vieren op vakantie te gaan was snel geboren en toen Patrick ook vrij leek te krijgen van zijn werk kon het feest beginnen. Het was erg plezierig om met z’n vieren de vakantie in te gaan.

Nadat de vleermuizen nacht voorbij was zijn wij de volgende dag naar Kaapstad gevlogen en kon de vakantie écht van start gaan. Wat mij even opviel was dat vliegen zodanig normaal is geworden dat het voelt alsof ik een auto instap. Patrick vliegt ‘’eventjes’’ naar Zuid-Afrika om over een week weer ‘’eventjes’’ terug te vliegen. Best wel luxe. Ik ga niet helemaal in op alles wat wij in deze vakantie hebben gedaan, heeft iets te maken met dat jullie niet wéér moeten gaan denken dat ik alleen maar vakantie vier hier. Ik ga alleen even noemen dat het fantastisch was en dat wij dit ons lang gaan herinneren en dat wij dit aan onze toekomstige kinderen gaan vertellen, dan weten jullie genoeg toch?

Ondertussen ben ik aan het aftellen. De dagen vliegen schrikbarend hard voorbij en het is een feit dat ik over 33 dagen op de bank in Nederland zit. Slik. Ik ben nog lang niet klaar met Zuid-Afrika en met GGA, dat is ook meteen het probleem hier je kunt nooit klaar zijn want het werk is nooit ‘’af’’. Ik voel mij hier thuis, ik voel mij welkom. De mensen en de cultuur hebben gemaakt dat ik Nederland snel vergeten was, dat is de kracht van Zuid-Afrika als je het mij vraagt. Toch voel ik wel dat het avontuur ‘’af’’ voor mij begint te zijn. Ik heb ontzettend veel beleefd en gezien, vooral dat laatste heeft af en toe ‘’ ik wil naar huis’’ momenten opgeleverd. Ik kan hier een voorbeeld van geven, al kan ik de woorden helaas niet zo krachtig neerzetten als hoe ik dat moment heb beleefd.
Vandaag hebben wij zeer plotseling afscheid moeten nemen van mijn oogappeltje en zijn grote zus, Sianda en Angel. De tante en oma hebben de kleintjes opgeëist. Tussen het moment dat ik het hoorde en het moment dat ze daadwerkelijk vertrokken zat een klein uur. In dat uur zijn er ontzettend veel tranen gevallen, en nog steeds.

De ‘’ Social Worker’’ stapte uit de auto en gaf ons amper de tijd om afscheid te nemen. Daar stonden ze. Allebei met hun jasje aan en hun tasjes naast zich, omringd door alle kinderen en volwassen op GGA. Gebeurd dit écht? Het gebeurde echt. Angel vloog ons huilend in de armen en klemde zich vast aan onze middels. Er werd gezegd dat Sianda te jong was om iets te beseffen maar zijn lege paniekerige ogen zeiden alles. Een beeld wat ik nooit van mijn leven ga vergeten. Niemand weet waar ze op dit moment precies zijn. Wel weten wij dat het een plek is waar geen geld is voor school, dit maakt dat ik twijfel aan alle basis wat een kind nodig heeft. Er gaan verhalen dat de wijze waarop de ‘’social worker’’ gehandeld heeft alles behalve eerlijk is verlopen. Dat maakt dat ik deze ‘’social worker’’ tussen aanhalingsteken plaats. Ik neem namelijk iemand die op deze manier kinderen wegneemt niet serieus. Dit is uiteraard nog zwak uitgedrukt.

Elke keer als ik in bed lig en het regent moet ik denken aan Angel en Sianda, zullen zij een dak boven het hoofd hebben? Liggen zij nu warm in hun bedje? Ik moet genoegen nemen met het feit dat ik het waarschijnlijk nooit zal weten.
Ook dat is Zuid-Afrika. Eerlijkheid is een relatief begrip. Wat kan er nog eerlijk zijn als zelfs overheidsinstanties aan het spelen zijn met dit begrip. Loslaten moet ik het. Mijn projecten afronden moet ik. Mijn school verslagen voldoende afronden moet ik. Soms moeten er teveel dingen en kan ik maar het beste even niets doen. Dat maakt dat ik mijn avontuur ook een keer ‘’af’’ mag zijn. Ik ben eraan toe om alles even te laten bezinken en na te denken over alles. Gelukkig krijg ik hier meer de kans voor nu bijna alle kinderen bij familieleden verblijven tijdens de feestdagen. Het is hier nu stil. Stilte is goed, stilte maakt dat ik even diep in en uit kan ademen en weer eens besef dat mijn vier maanden hier er bijna opzitten. Dat is prima.

Met het eten ben ik nog even niet klaar, ik heb nog 33 dagen om vetkoeken( oliebollen zonder krenten) te eten en koeksisters( gefrituurd gevlochten deeg in suikerwater) op te peuzelen en Bobotie (aardappelgerecht maar niet zoals het Knorr pakje mensen) te verorberen. De kilo’s vliegen er nog nét niet aan maar ach wat kan mij het schelen. Een vriend heb ik al en ik word heus niet zo dik dat ik twee vliegtuigstoelen nodig heb. Toch? Alhoewel als ik de echte Afrikanen zie dan moet ik die koeksisters, Bobotie en vetkoeken maar even laten staan. Of hier gaan wonen want stevige tantes worden hier sexy gevonden, ik ga erover nadenken.